Prolog.

Czerwono niebieskie światła odbijające się od marmurowej posadzki przed pokoju dawały uczucie strachu, oraz lęku... Co wieczór te wspomnienia przelatywały przed oczami Vanessie jak by to było wczoraj. Nie zapomni widoku krwi i nie przytomnych twarzy rodziców. Przez te 4 lata co dzień łudziła się, żeby choć raz spojrzeć w oczy rodziców i ich przytulić. Codziennie myślała jak by to było, gdyby znów miała tych samych, kochających rodziców. Czekała, aż ktoś ją zauważy i będzie ją kochał tak jak jej opiekunowie. Od wielu lat marzyła by znów mieć rodziców, lecz wiedziała, że nie będzie miała takich samych jak dawniej...